Rozdział 5

Z zawzięciem wpatrywał się w miejsce, w którym dziewczyna zniknęła z jego pola widzenia, jakby mając nadzieję na powrót nieznajomej Emily.
-Jesteś skończonym idiotą Styles- mruknął sam do siebie. Wiedział, że popełnił błąd, ale jego ego nie pozwalało mu na to by okazać skruchę i powiedzieć „przepraszam” do najbliższych. Jego oczy przepełnione były łzami, aby się od nich uwolnić zacisnął mocno powieki, to sprawiło że ciecz swobodnie wypłynęła. Szybko przeciągnął dłonią po policzku by nikt nie zauważył, że płacze. Wstał powoli, napinając przy tym mięśnie. Czuł, że musi wrócić i udawać, szczęśliwego. Szurał mozolnie nogami po twardym podłożu. Jego oczy przepełnione na nowo łzami były niczym lustro, można było w nich dostrzec cały otaczający go świat w kolorach szarości. Przez nieuwagę wpadł na starszą kobietę, posłał jej przepraszające spojrzenie po czym dalej popłynął w krainę swoich myśli. Powrócił do czasów dzieciństwa mimowolnie się uśmiechnął przypominając sobie chwile spędzone w pełnej rodzinie. Myśli do głowy napływały tak chaotycznie, niedbale zmieniały tor, co chwile pokazując inne obrazy. Gdyby ktoś zapytał się go o czym myśli, nie potrafiłby wybrać i odpowiedzieć. Potrząsnął głową, jakby chciał wyrzucić wszystkie wspomnienia. Zatrzymał się, podniósł wzrok i utkwił go w zachmurzonym niebie. „Dlaczego mi to robisz?” krzyknął w głębi swego serca. Zrezygnowany powoli kierował spojrzenie ku dołowi. Coś zwróciło jego uwagę, przyjrzał się uważniej. W oknie jednego z typowo Londyńskich domów siedziała dziewczyna. Wpatrzona w dal. W ręku ściskała kubek z parującą cieczą. Była zamyślona. Ciemne włosy bezradnie opadały na ramiona. Taka delikatna, ale cierpiała. Nie spodziewał się, że tak szybko zobaczy Emily. Ona powoli przekręciła głowę, pośród kropel deszczu ujrzała jego. Sama nie wiedząc czemu uśmiechnęła się niewinnie w jego stronę, odwzajemnił ten gest. Jedną rękę wyciągnęła do góry i niepewnie pomachała do chłopaka. On widząc to jeszcze szerzej się uśmiechnął. „Tu mieszka” pomyślał. Pokręcił głową ciesząc się w myślach, po czym udał się w dalszą drogę do domu. Nie zajęła mu ona dużo czasu. Wszedł do pomieszczenia i niczym zwierzątko strzepnął z siebie krople deszczu. Spojrzał na Louisa opierającego się o ścianę korytarza, który dokładnie obserwował jego poczynania. Podszedł bliżej niego.
-Przepraszam stary- wypowiedział, po czym mocno przytulił przyjaciela.
- Ejj wypraszam sobie, aż tak stary nie jestem- odparł z udawanym oburzeniem.
- Nie, wcale- zaśmiał się Harry, kierując się na górę do swojego pokoju.
Zamknął drzwi. Podszedł do łóżka, opadł na nie bezradnie. Przymknął powieki. Znów w jego oczach pojawiła się dziewczyna. Jej ciemne włosy wraz z otaczającą ją bielą tworzyły idealny kontrast. Uśmiechała się do niego ciepło. „Wiedziałam że się ułoży”- z jej ust wypłynęły słowa, które dla niego były jak najpiękniejsza melodia świata…
------------------------------------------------------------------------------------------------
O jaaa pewnie chcecie mnie zabić za to, że tak długo nie dodawałam. Ale wiecie co? xD KOCHAM WAS ZA TO ŻE CZYTACIE I JESTEŚCIE I PRZEDE WSZYSTKIM WYRAŻACIE SWOJĄ OPINIE W KOMENTARZACH TO NAPRAWDĘ MOTYWUJE. Wielbię Was za każdy komentarz :D chyba najdłuższy rozdział jak do tej pory nie ? starałam się i wgl. i teraz mam jakiś zapał do pisania także od razu chce się wziąć do roboty za kolejny :D i tak skrycie marzy mi się 10 komentarzy albo chociaż 8 (i od razu mówię to nie jest żaden wyznacznik) :D NO TO JESZCZE RAZ WAM NAPISZE ŻE WAS KOCHAM I KOŃCZĘ MÓJ WYWÓD, TAKŻE BARDZO WAS KOCHAM <3